10610 on birinci nesil yazar

eğer bir manyak tarafından kaçırılıp aynı odaya atılan ve nerede olduğunu çözmeye çalışan iki insan arasında gerçekleşmediyse tuhaftır.

yeni tanışılan biriyle bile tek seferde 10 saat konuşmak biraz absürd bir olay. yarın karşınızdakini savaşa mı göndereceksiniz bilader, konuşacak konu kalsın biraz.

deli gibi domates yemek. canım sıkıldıkça yıkar, keser, tuzlar yerim hemen bi tane.

yani... sağlıklıdır diye umuyorum, çok bir araştırma yapmadım.*

uludağ sözlük gibi ilkel dürtülerle hareket edilen ve uzun yazılara (emek verilerek yazılan gerçek yazılardan bahsediyorum, yukarıda muzip bir yazarın örneklendirdiği copy-paste entryler tabii ki buna dahil değil) ihtiyaç duyulan mecralarda güzel, kibar bir harekettir. ben de yapıyorum bunu. bazen önce artı oy verip sonra okuyorum, bazen konu ilgimi çekmezse okumadan artı verip geçiyorum.

bunun çok basit bir matematiği var çünkü: artı oy vermenin bana herhangi bir maliyeti yok ama yazan kişiyi o tarz uzun bir yazı yazma konusunda teşvik ediyor. belki o yazısı ilgimi çekmedi ama verdiğim artı oy sayesinde gaza gelip ileride benim de ilgimi çeken ve sonuna kadar okuyacağım bir yazı yazacak.

şu haliyle sözlükte bu eylemin yanlış bir hamle olması mümkün değil.

ne zaman yanlış bir hamle olurdu? herkesin uzun/kısa demeden yazılanları okumaya çalıştığı * çünkü * yazılanların sıkı bir denetime tabi tutulduğu, seviyesi nispeten yüksek mecralarda - o da bir ihtimal. bir zamanlar bu mecralara gönül rahatlığıyla ekşi sözlük'ü örnek verebilirdim (hala verebilirim gerçi ama gönlüm o kadar rahat olmaz). bu tarz platformlarda artı oy ve eksi oy arasında bir fark vardır çünkü mesele yazının uzunluğu/kısalığından ziyade içeriğidir. böyle bir ortamda kasıtlı olarak tahrik etmek için yazılan, kaosun amaçlandığı bir entryi okumadan artı oy vermek yanlış bir hareketi desteklemek olurdu mesela.

ne var ki şu an bu konunun bir önemi yok. neredeyse her entrynin birilerini kışkırtmak amacıyla yazıldığı bu sözlükte bir su şişesiyle ilgili bile oturaklı ve 1-2 paragraftan uzun yazılan her yazıyı artılamaya çalışırım. sözlük budur çünkü. başka insanlarla yazı aracılığıyla etkileşimde bulunmak. içerik doğrudan ilginizi çeksin veya çekmesin. yazan insan iyidir. ne kadar yazan insan olursa o kadar güçlü kalır bu sözlük.

bunun mikro ölçekte de olsa toplumun ifade gücünü artırma yönündeki pozitif dışsallığına değinmiyorum bile.

1200 küsür sayfalık "tam" metnini yeni bitirdiğim destansı roman.

alışıldık stephen king romanlarının aksine sizi anında içine çeken şey kanlı bir gerilim/dehşet kaynağı değil, nispeten sıkıcı sayılabilecek bir olay. ne var ki king bu çıkış noktasını öyle bir işlemiş, ondan etkilenen onlarca karakterin hayatını öyle bir ilerletmiş ki kendinizi birkaç yüz sayfa sonra o dünyanın içinde bulmanız işten bile değil. son derece sürükleyici ve gerçekçi atmosferi ile okuduğum en etkileyici kitaplar listesine üst sıralardan yerleşti diyebilirim.

tam metnini okumak uzun sürecek bir iş ama sabır ve ciddi bir bilek direnci gerektirse bile (kitap tuğla gibi olduğu için gerçekten tutarken bileğiniz ağrıyor) şiddetle tavsiye ederim.

elinde para politikası gibi bir araç varken enflasyonla savaşma yolu olarak zincir marketlere sataşmayı seçen tek ülke olabiliriz.

tanım: boş işler.

fetiş midir değil midir bilemem ama bir insanın ses tonunun, konuşmasına olan ilgimi doğrudan belirlediği doğrudur.

bazı sıkıcı sesleri dinlemek için içeriğin veya anlatış tarzının sıradışı olmasına ihtiyaç duyarken dikkatimi çeken ve hoşlandığım bir ses bana çince bir şiiri tersten okuyabilir ve yine pür dikkat dinlerim. genellikle cinsiyete bağlı bir gelişim göstermese de karşı cinste daha seçici olduğumun da farkındayım. genel bir hoşlantı güzel bir sesle birleştiğinde aptala dönmem kaçınılmaz oluyor.*

ulan yazdıkça fark ettim de baya baya fetiş varmış bende. Sonumuz hayrolsun.

uludağ sözlük'te daha önce kadın sanılıp ses kaydı ile mesaj almışlığım olduğu için telaşla ekleyeyim: erkeğim.

fanatik bir destekçisi olabileceğim (veya olunabileceğini düşündüğüm) bir felsefi duruş, düşünce varsa o da budur. doğruluğunu ve içsel mantığını savunmak için detayları düşünmeye; co2 emisyonunu, küresel ısınmayı vs. kafaya takmaya gerek olmadığını düşünüyorum.

kendisi dışındaki insan hayatına dair bir salyangoz kadar dahi farkındalığı olan herkesin çocuk yapma/üreme eyleminin -kendi içerisinde- ahlaki olarak sıkıntılı olduğunu görebileceğine inanıyorum. şayet göremiyorsa da bunun sebebinin, o kişinin yetiştirilişi ve sorgusuz geçen yılların zihninin en derin köşelerine kadar yerleştirdiği bazı inançları sarsmaya yetecek bir iç hesaplaşmaya vakit ayırmaması olduğunu iddia ediyorum.

antinatalizmi savunan ve çürütülmesinin pek mümkün olmadığını düşündüğüm bazı argümanlara da değinmek isterdim ama sol framede düzenli olarak sikinin fotosunu atarak ilgi toplayan bir manyağa yakışacak kalitede başlıklar döndüğü için klavyemi de parmaklarımı da bunun için yıpratmaya değer bulmuyorum. samimi bir merak hisseden ve "aramaya inanan" insanların bahsettiğim argümanları ve "doğru yolu" bulabileceğine inancım tam.

1000. entrye yaklaştığımı görünce bir fikir geldi aklıma: bütün entrylerimi bir yere kaydedip 1000.entryimi de yazdıktan sonra sözlükten gitmek. elimde "2014-2021 arasında şunun hakkında şunu düşünmüşüm" diyebileceğim, günlük gibi bir şey olur en azından.

zaten uzun süredir burada durmak için herhangi bir sebebim de kalmadı. konuştuğum, sevdiğim, yazılarını merak ettiğim yazarların da gitmesiyle sözlük son zamanlarda iyice laf olsun diye girip çıktığım bir yer haline döndü.

en azından hoş bir görüntü (entry sayısı:1000) ile veda edeyim. belki sonra yine gelirim.

https://galeri.uludagsozluk.com/r/2188023/+

lüksemburg.

ağustos 2019.

"megadeth sevmeyen vatan hainidir"

mekan: always rock bar. ankara, sakarya caddesi.

megadeth ile ilgili güçlü bir kanıya sahip olmadığım için onlarca kez vatana ihanetten yargılanmaktan kurtuldum.*

siz de bir gün gelip burada bilmemne kuşağının (artık omega mı olur delta mı olur) bilmesi gerekenler başlığına sıkıcı, modası geçmiş tavsiyeler düzeceksiniz. siz şu an yazılanları haklı olarak ciddiye almadığınız için onlar da sizi ciddiye almayacak.

kısacası kimse ne dediğini bilmiyor, s*ktir edin*.

ilerde zengin olunsa bile fakir gibi yaşanmaya devam edileceğine delalettir.

bir yandan güzel bir davranıştır bu, har vurup harman savurmadığı sürece zengin kalmaya devam eder.

öte yandan böyle bir geçmişi bulunan kişi birkaç sene sonra öleceğini bilse bile inatla o parayı saklamaya, "zor günleri" düşünmeye çalışır. eldeki paranın, lüksün gerçekten kalıcı olabileceğini idrak edemez ve çevresindekilere zor anlar yaşatır.

hangi iki bacak olduğu belirtilmediği için yan yana oturan iki insan arasında, koltuğun üstünde bi yerlerde de olabilir. yastığın altında falan kalmıştır belki.

Chungking Express'ten bağımsız düşünülmesi yönetmen Wong Kar-wai'nin 1994'te yayımladığı khk ile imkansız kılınmış şarkı.

başı sonu belli olmadan tasarlandığı, gelen tepkilere göre senaryo yazıldığı için.

uzun soluklu diziler için genel bir sorun bu ancak özellikle mini dizilerde genelde son bölümün son sahnesi bile önceden planlandığı için böyle saçmalıklar olmaz.

şu ana kadar bu tutarlı ve planlı senaryo yazımını görebildiğim tek türk dizisi şahsiyet oldu.

yazarların 18 eylül batman günü şerefine yaptığı ama 18 eylüle yetiştiremediği çizimlerdir.*
https://galeri.uludagsozluk.com/r/2186453/+

müziğin düşüncelere ritim katması çok ilginç bişi.

sessizlikte aklına gelmeyecek şeyler belli bir melodi eşliğinde kafana üşüşebiliyor, beyin kendi kendine bir slayt gösterisi hazırlıyor, hızını falan da ayarlıyor. bir şeyler hissediyorsun, sanki o an onu hissetmen gerekiyormuş gibi. müziği aniden durdur, o duygu kalmıyor mesela. tuhaf.

aynı müziğin zamanı aşan bir etkisi de oluyor. hayatının bambaşka evrelerinde dinliyorsun, hatrında kalan anılar farklı, hislerin farklı. sabit olan tek şey müzik. açıyorsun. beş yıl, on yıl... fark etmiyor. ne kadar zaman geçerse geçsin o şarkıyı ilk dinlediğin zamanlardaki "kendin" geliyor yanına, oturuyor. birbirinize bakıyorsunuz. bir şey demeden şarkıyı dinlemeye devam ediyorsunuz.

kimi geçmişteki yansımasını yadırgıyor. "bunu dinlerken uğruna ağladığın şey de dert miymiş be!" diyor. sanki gözyaşlarının bir fiyatı olmalıymış da yıllar içinde enflasyona mağlup olmuş gibi.

ben diyemiyorum bunu. evet ulan, on yıl önce dinlerken beni üzen şey de benim derdimdi, şu anki de benim derdim. doya doya üzülüyorum böyle. bütün yaşlarımda, hayatımın bütün gecelerinde senkronize hissediyorum o kederi.

iyi geliyor.

binaenaleyh, müzik güzel şey.

tanışmak birkaç saniyede de başarılabilir.
tanımak içinse yeri gelir yıllar bile yetmez.

çok dramatik bir olayı anlatan sözlerine dikkat edilmeden dinlenirse modu yükselten, dikkat edildiğinde ise tüyleri ürperten harika foster the people şarkısı.

mis gibi kokan, umarım birkaç gün daha da böyle mis gibi yağmur kokmaya devam edecek şehirdir. şehrimdir.